ləyaqət

is. <ər.>

1. İnsanda yüksək mənəvi keyfiyyətləri göstərən xassələrin məcmusu, həmçinin bu xassələrin dəyərini dərk edən şəxsin özünə qarşı duyduğu ehtiram hissi. Yüksək insani ləyaqət. – Ağlı mədəsindən xırda gədələr; Dünyanı yedirdi öz niyyətinə; Kəsib tamahından ulu dədələr; Caladı həmişə ləyaqətinə. B. V..

2. Qabiliyyət, bacarıq, istedad, iqtidar. <Həsən ağa:> Baxım görüm nəyə ləyaqətləri var, bir əməlli qulluğa qoyum, işləsinlər. Ə. H.. Baharın xasiyyətini, ləyaqətini və evdarlığını Rəhimə bəyənib evin cəmi ixtiyarını ona verdi. S. S. A..

3. Ləyaqətlə şəklində zərf – 1) layiqli bir surətdə, layiq olduğu tərzdə. Ləyaqətlə qarşılamaq. Ləyaqətlə cavab vermək. – Nə qədər ki, gec deyil, qayıt bu yoldan, qafil; Ləyaqətlə ölməyi ömrün hünər tacı bil! X. Rza; 2) bacarıqla, lazımınca. Tapşırığı ləyaqətlə yerinə yetirmək.